Jeżeli zamiast jednego takiego stosu, złożonego z 3 komor, weźmiemy dwa, trzy itd. to siła, elektromotoryczna, jak również i siła prądu będzie odpowiednio wzrastała. Jeżeli jeden stos przedstawia siłę elektromotoryczną 30 V, to przy użyciu szeregu takich stosów możemy otrzymać siłę elektromotoryczną kilku lub kilkunastu V. W praktyce bateryę taką można zastąpić zamiast 3 komor dowolną nieparzystą liczbą, a następnie umieścić w ścianie między pierwszą a drugą bibułkę, miedzy drugą i trzecią np. żelatynę, między trzecią a czwartą znowu bibułkę, miedzy czwartą a piątą znowu żelatynę. Jeżeli następnie do nieparzystych komór nalejemy rozczynu mniej skoncentrowanego np. 1/1000 n roztworu kwasu siarkowego, do parzystych zaś więcej zgęszczonego np. 1/10 n i po napełnieniu obie końcowe nieparzyste komory połączymy z galwanometrem, to sika elektromotoryczna. będzie się równała sumie wszystkich pojedynczych stosów, Dla przykładu przytoczę następującą kombinacyę: Blok parafinowy złożony z 7 komór po napełnieniu odpowiednimi roztworami kwasu siarkowego 1/100 i 1/10 n. Jeżeli połączymy komorę to otrzymujemy liczbę bardzo bliską do sumy siły elektromotorycznej poszczególnych stosów. przytoczoną właściwość stosów płynnych i biorąc pod uwagę budowę włókienka mięsnego, możemy przypuścić, że cząsteczki mięsne (Sareous element) wytwarzają takie nieskończenie małe komory, w których znajdują się protoplazma na przemian przedstawia niejednakowe koncentracye powstających tu elektrolitów, gdy każda mięsna cząsteczka będzie odgrywała rolę takiego stosu plynnego niesymetrycznego i oczywiście będzie powodowala prąd, obierający ściśle określony kierunek. Kierunek w mięśniach, pozostających w spoczynku, jak widzieliśmy wyżej (tych zimnokrwistych i ciepłokrwistych), jest zawsze koniec dośrodkowy mieśnia. Zjawiska te stają się tem bardziej skomplikowane, że boczne ścianki takiej komory są dla jonów mniej lub więcej przepuszczalne, że wskutek tego siły elektromotoryczne, powstające na tych nieskończenie małych przestrzeniaeh wyrównywają się przez boczne zamknięcia, że dla każdego włókna jako takie zamknięcie służy otaczająca ciecz: limfa, krew, wogóle wilgoć, tak, że w rezultacie zapomocą naszego odprowadzenia od mięśnia, otrzymujemy tylko jakąś sumę algebraiczną tych wszystkieh prądów i wykazujemy siłę elektromotoryczną, która odpowiada różnicy potencyału w dwóch punktach, w których przykładamy elektrody do mięśnia. Jasną jest rzeczą, że warunki tych zewnętrznych przewodników względem każdej bateryi, każdego wkókienka, ilość cieczy otaczającej i ilość w niej elektrolitów w każdym danym przypadku będą inne i że skutkiem tego przy jednakowem odprowadzeniu z rozmaitych mięśni, otrzymamy różne siły elektromotoryczne. Łatwo można stwierdzić, że każde zwiększenie cieczy z mięśniu np. przy wysiękach zmniejsza siłę elektromotoryczną, wprowadzenie nieelektrolitów, np. cukru, zwiększa ją i t. p. [więcej w: oczyszczacz powietrza, Upadłość transgraniczna, chirurgiczne usuwanie ósemek ]